Συμπολίτης μας ξυλοκοπήθηκε άγρια και πέθανε γιατί ταϊζε αδέσποτα γατάκια. Η είδηση ισοπεδωτική. Οι σκέψεις όλων μας στους δικούς του, πριν απ όλα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που πολίτης δέχεται σοβαρή επίθεση επειδή σιτίζει αδέσποτα. Μέχρι τώρα δεν είχε υπάρξει ανθρώπινος θάνατος από τις επιθέσεις, απειλές ναι, βιαοπραγίες ναι, και βέβαια πολλοί φόνοι ζώων.

Η Πανελλήνια Φιλοζωική Ομοσπονδία λαμβάνει συχνά εκκλήσεις για βοήθεια από πολίτες που δέχονται απειλές και τραμπουκισμούς επειδή σιτίζουν αδέσποτα.

Οι πολίτες έρχονται σε μας έχοντας πρώτα απευθυνθεί, χωρίς αποτέλεσμα λυπούμαστε που το λέμε, στην αστυνομια. Αντιμετωπίζουν απροκάλυπτη έχθρα από άτομα που βρίσκουν στον φιλήσυχο, πονόψυχο και τρομαγμένο φιλόζωο το ιδανικό θύμα. Ένα θύμα που καθίσταται ακόμα πιο ευάλωτο από το γεγονός ότι απειλούνται και τα ζώα που φροντίζει.

Έχουμε αναφερθεί επανειλημμένα στο πόσο ακατάλληλη είναι η ελληνική νομοθεσία για τα ζώα, υπογραμμίζοντας κάθε φορά την απόσταση που τη χωρίζει από τις σύγχρονες ευρωπαϊκές νομοθεσίες προστασίας των ζώων.

Δεν είναι μόνο ότι αποτυγχάνει να εξασφαλίσει ευζωία και να προστατέψει αποτελεσματικά τα ζώα από την κακοποίηση, αλλά και ότι απουσιάζει το πνεύμα αυτό που επιτρέπει την ανάπτυξη βαθύτερης και ευρύτερης παιδείας ευσπλαχνίας, ανθρωπιάς και σεβασμού των ζώων, ώστε να δημιουργούνται για το καλό όλης της κοινωνίας, πολίτες υπεύθυνοι που νοιάζονται.

Η διάταξη για τη σίτιση των αδέσποτων στη τρέχουσα νομοθεσία αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα: «Η παροχή τροφής και νερού σε αδέσποτα από φιλόζωους πολίτες, επιτρέπεται, υπό προϋποθέσεις…». Σε μισή φράση, ο νομοθέτης έχει μετατρέψει μια προσωπική ελευθερία, ένα θεμελιώδες δικαίωμα, στη συγκεκριμένη περίπτωση το δικαίωμα του ατόμου να πράττει ευσπλαχνικά, σε μια υπό προϋπόθεση παραχώρηση που επιδέχεται από τροποποίηση μέχρι αναθεώρηση ή αναίρεση.

Όταν η πολιτεία «ανέχεται» την ευσπλαχνία αντί να την προάγει, δεν πρέπει να απορούμε που στη κοινωνία θριαμβεύει η βαρβαρότητα.